Finland vergelijkt verschillende meettechnieken met het oog op kostenefficiëntie

De dikte van de verontreinigde grondwaterlaag lag tussen 15 en 25 m. De pluimlengte bedroeg tussen 50 en 100 m. Tijdens de eerste fase varieerden de gemeten grondwaterfluxen tussen 6 en > 29 cm/dag. Massafluxverdelingen konden mooi worden gemeten en werden grotendeels bevestigd in alledrie de meetcampagnes. De hoogste massafluxen werden gemeten in het ondiepe deel van RHP20 en het diepe deel van RHP11 voor tetrachlooretheen. Tijdens de tweede fase werden de hoogste massafluxen gemeten in het diepe gedeelte van RHP16 voor tetrachlooretheen, terwijl de ondiepe fluxen in alle putten toenamen, behalve in RHP20. De derde fase vertoonde een vergelijkbaar patroon, behalve dat er ook een hogere flux werd gemeten in het ondiepe gedeelte van RHP2. De gemeten trichlooretheenfluxen waren ongeveer 100x lager in de 3 fasen, hetgeen wijst op suboptimale omstandigheden voor biologische afbraak.

In de vergelijkende studie, uitgevoerd door de Finse overheid, werden de massafluxen rechtstreeks vergeleken met de resultaten van analyses van grondwatermonsters die vlak voor en na de blootstelling aan de IFLUX samplers waren genomen. Andere passieve samplers werden op andere locaties getest. Er moet worden benadrukt dat deze gegevens, zoals blijkt uit de in de studie opgenomen figuren, niet vergelijkbaar zijn, aangezien de concentraties statische informatie geven op een bepaald moment, terwijl de fluxen informatie geven over de dynamiek gedurende een veel langere meetperiode. Bovendien zijn concentraties over het algemeen gewogen gemiddelden van de bijdragen van elke bodemlaag die door het boorgat wordt onderschept, terwijl de fluxresultaten hogeresolutiemetingen zijn van specifieke bodemlagen op specifieke dieptes in de peilbuis.